« حاشیه اقیانوس آرام : طغیان » برای جذب نوجوانان در تمامی سنین ساخته شده است. فیلمی برای آن دسته از مخاطبین که کماکان در حال و هوای بازی « Rock "Em Sock "Em Robots » هستند. این اثر که دنباله ای است بر قسمت نخست که در سال 2013 توسط گیلرمو دل تورو کارگردانی شده بود، چیزی به جز تکرار آنچه که در قسمت قبل رقم زده بود، به ارمغان نمی آورد. با توجه به اینکه شیفتگی به آثار مشابه نظیر سری فیلمهای « ترنسفورمز » با خوشحالی در حال به پایان رسیدن است، سخت است که بتوان تصور کرد مخاطبین به دنبال تماشای درگیرهای بیشتری بین ربات های CGI در ابعاد غول پیکر هستند، حتی اگر « حاشیه اقیانوس آرام» به دنبال بیرون راندن مارمولک های غول پیکر باشند!

 بطور ذاتی مسئله احمقانه ای است که به تماشای مردان و زنان بالغی بنشینیم که در هوا به این سو و آن سو پرتاب می شوند و در در حال مشت زنی هستند، عین حال که لباس های اسپندکس تنگ به تن دارند! اما این دقیقا آن چیزی هست که اکثر صحنه های اکشن فیلم را شامل می شود و طی آن کادت ها  کنترل ربات ها یا همان " Jaegars " را برای مبارزه با مارمولک های غول پیکری که " کایجو " نامیده می شوند هدایت می کنند.

داستان فیلم 10 سال پس از اتفاقات قسمت نخست رخ می دهد. جان بویگا ( که به نظر می ر سد راضی نیست تنها در یک مجموعه علمی - تخیلی دنباله دار حضور داشته باشد! ) در نقش جیک حضور دارد. پسر قهرمان قسمت نخست فیلم با بازی ادریس البا که خود را از عملیات نظامی کنار گذاشته تا به دنبال مسیر پر سود و منفعت در زندگی اش باشد. با اینحال جیک بار دیگر توسط خواهرش ماکو موری ( رینکو کیکوچی ) به خدمت فراخوانده می شود تا عضوی از نیروهای « PPDC » باشد. جیک خیلی زود در کنار لامبرت ( اسکات ایستوود ) ، دوستش و یک خلبان رقیب ( آندریا آرجونا ) که رقابت عاطفی دو مرد را رقم می زند و آمارا ( کیلی اسپاینی ) که یک هکر نوجوان است و جیگر خود را قطعات باقی مانده از مبارزه عظیم ساخته ، به مبارزات گوناگون می پردازد.

یکی از عنصر داستان اصلی فیلم شامل کمپانی تحقیق و توسعه چینی می باشد که سری جدید جیگر بدون سرنشین را تولید کرد کرده. یک برنامه تجاری که نیازی به گفتن نیست که قرار نیست به مذاق خلبانان خوش بیاید و آنها خیلی زود مجبور می شوند به مبارزه ای آخر الزمانی میان جیگر های سرکش و کایجوهای تازه بازگشته بروند. از میان شخصیت هایی که به این قسمت بازگشته اند می تواند به دکتر هرمن گالیب و دکر نیوت گیسلر اشاره کرد که بازیگران آن بام گارمن و چارلی دی هستند. این دو بار دیگر در نقش همکار لحظات دو نفره مختص به خودشان را به مانند قسمت نخست اجرا کرده اند.  

این قسمت توسط استیون اس. دنایت ( کارگردانی سریالهای تلویزیونی « دردویل » و « اسپارتاکوس ) کارگردانی شده و بطور فزاینده ای شامل فیلمنامه کلیشه ای ، ضعف در شخصیت پردازی، دیالوگ های ضعیف و سکانس های اکشن گرافیکی بی ربط می باشد. کمتر از سه تدوین گر در این این پروژه حضور داشته اند و شما این احساس را تجربه خواهید کرد که آنان هرگز با یکدیگر صحبت نکرده اند! البته این دنباله یک ویژگی قابل احترام نیز دارد و آن اینکه مدت زمان آن 20 دقیقه کمتر از قسمت قبلی است؛ بطوریکه بتوانید آن را احساس کنید!

ناامید کننده است که جان بویگا را در حالی ببینید که بازی او در « دیترویت » چشمگیر بوده اما از جایگاه اخیر خود استفاده نمی کند تا به سراغ موارد چالش برانگیزتری برود. ایستوود قطعا می تواند خواسته های فیزیکی قهرمانانه نقش خود را برآورده نماید اما حالا او بسیار شبیه به پدرش شده و به نظر می رسد که بتوانیم او را در بازسازی فیلم « هری کثیف » شاهد باشیم. بهترین بازی فیلم توسط اسپانی رقم خورده که این اثر نخستین تجربه بازیگری او محسوب می شود.